O día antes de que o anterior Papa, Benedicto XVI, anunciase a súa renuncia ao fronte do Vaticano, un lóstrego caera sobre a cúpula do Vaticano.
Casualidade ou non, este fenómeno dou lugar a que expertos na materia (xornalistas especializados en temas sobre parasicoloxía, teólogos, etc., etc.) poñeranse a debatir sobre se este raio sería unha premonición do que sucedería despois.
O do lóstrego ven a raíz dunha profecía feita polo profeta Malaquías, que nos seus evanxelios predicía que un dìa o Papa renunciaría ao seu cargo e deixaría paso a un novo Papa, que podería ser o anticristo. Vendo como están as cousas no Vaticano, calquera hipótese pódese considerar como válida. O misterio está ahí fora e cada un pode facer as súas cávalas.
Eu opino que o noso destino xa está escrito, e quen sabe se a día de hoxe, algunha persoa, congregación ou demais asociacións, non estean predicindo o que acontecerá dentro de siescentos séculos, por exemplo.
Yo las idas y venidas de los Papas las siento como algo bastante ajeno. Aunque reconozco la marca que ha dejado el cristianismo en mis actitudes y en mi forma de pensar me da un poco igual todo lo bueno o malo que pueda hacer el Vaticano. Ellos tienen su vida, y yo la mía, así que todo lo que puedan opinar sobre las relaciones humanas aunque no lo comparto tampoco lo critico porque no me afecta en absoluto (y no me molesta porque no les concedo ninguna autoridad).
ResponderEliminarY por otro lado yo no pienso que los acontecimientos estén marcados por el destino. Los humanos somos demasiado pequeños y estamos bastante perdidos en el Universo: nuestros acontecimientos no tienen ninguna trascendencia.
Por lo demás, me parece un texto muy inteligente y una aportación interesantísima.
Abrazos :)
Hola a Tod@s!
ResponderEliminarJe,je o raio simplemente é unha coincidencia. Buscar unha relación entre este feito, e o que poida pasar ou se é un acto da divina providencia, é signo de que cando se suceden dous feitos prácticamente ó mesmo tempo, o cerebro humano tende a relacionalo. Cando estamos suxeitos a estrés, os que temos algún tipo de enfermidade mental, relacionamos estas cousas de feito máis forte, creando en nós unha atmosfera que é ireal. E non digamos se nalgún momento padecemos un brote; entón as relacións entre feitos bulen dun xeito incontorrábel, nos leva ós delirios e despóis ás alucinacións. Eu polo menos doume de conta xa que neses intres sinto como unha especie de escalofrío no corpo, ¿e vos?
Danitxu,
Estupenda reflexión que da moito que pensar... Eu non é que crea no destino, pero estas cousas que chamo "casualidades" -vale que ao mellor pecando de escéptica-, son ben curiosas, non si?
ResponderEliminarE respecto ao comentario de Danitxu, que ten toda a razón do mundo, engadiría que non hai que esquecer que hai moitas personas que cren no destino sen padecer ningunha enfermedade mental... Supoño que é algo así como ser crente ou ateo, unha opción persoal. Tamén estou de acordo con Raúl: paso do Papa!! :)
ResponderEliminarSi caroll!!! Todo o mundo imaxina e relaciona este tipo de casualidades e ve nexos entreelas... a verdad, que cando ocorre algo así, a todo o mundo lle entran as dúbidas de se houbo intervención diviña... jejejeje... eu a verdade si creo que existe deus e creo no cristianismo, pero teño que dicir que non estou dacordo coa curia vaticana... sempre os relaciono cunha frase da pilicula "las normas de la casa de la sidra"; cando un dos traballadores negros das mazás, dille ó protagonista, que está ben craro que todas as normas que hai escritas sobre como vivir nos galpóns,non teñen razón de si, xa que as escibriu alguén, que nunca viviu alí con eles,... os curas do vaticano poñen normas ós seus fieis, pero ralmente eles non saben como é a vida dia día de calquera de nós, eles teñen otro tipo de vida e de preocupacións...
ResponderEliminarOutra moi boa pilicula que podedes poñer: "Las normas de la casa de la sidra".
Danitxu,